Nepal maart-april 2023 Saraswati Orphanage Dharan

Het was drie jaar geleden dat Anja Brasser Saraswati Orphanage voor het laatst bezocht.

De kinderen reageerden in eerste instantie verlegen en teruggetrokken. 3 jaar is echt te lang. Langzamerhand kwamen ze steeds meer los. Vooral in vrij dansen konden ze helemaal zich laten gaan. En natuurlijk in "Joepie joepie!" Een kringspel waarin je in paren staat en steeds een ander kiest. Naderhand was Anja 4 dagen haar stem kwijt.

Het grote verschil met vorige kleren is dat we nu vanuit onze eigen stichting activiteiten konden ontplooien. Naast tekenactiviteiten en dans konden we nu ook gitaarlessen organiseren. Het fijne is dat we in Dharan veel medewerking kregen. Via een bestuurslid van Duhabi home vonden we een goede tekenlerares, waar we ook thuis zijn uitgenodigd. Natuurlijk hebben we verder gebouwd op de contacten die ik sinds 2011 reeds heb.

Oscar ging met de kinderen boven de 12 aan de slag om te kijken welke kinderen gitaar wilden leren spelen en gevoel hebben voor muziek. De meisjes deden schoorvoetend mee. Het zijn toch de jongens die hier eerder op de voorgrond treden. De meisjes hebben aansporing nodig.

We wilden aan ieder kind een bedrag van ongeveer 12 euro geven om kleding of schoenen te kunnen kopen. Na een vruchteloze zoektocht is besloten dat de oudere kinderen boven de 12 zelf zouden gaan winkelen. Voor de kinderen die jonger zijn hebben de home-mother en de kokkin de spullen gekocht. Zo leuk om die trotse en glunderende gezichten te zien in hun nieuwe kleding. En het wisselgeld kreeg ik terug!!

We zijn blij om een goede tekenlerares en een bekende gitarist in Dharan als gitaarleraar bij ons project te kunnen betrekken.

In het kort komen ons activiteiten erop neer: dat we tekenactiviteiten hebben georganiseerd met voor ieder kind een prijs naar keuze. We verdeelden ze in twee groepen qua leeftijd. Daarna was het feest met chips, cola en taart (i.v.m. mijn verjaardag). Met de kleinere kinderen heb ik spelletjes gedaan zoals ''papegaaitje leef je nog'', of ''dit is mijn mond en dit is mijn kin''… of dat zo'n kleintje haar voeten zet op jouw voeten en dan samen gaan lopen. Op die manier voelt het kind zich gedragen en gezien.

Daarnaast hebben we o.l.v. de gitaarleraar een avond georganiseerd waarop ieder kon optreden die dat wilde. Met of zonder gitaar. Sommigen jongens konden al wat spelen. Natuurlijk werd er ook heerlijk gedanst.

Met een kind heeft Anja met toestemming van de homemanager een sessie gedaan. Hij zocht steeds haar gezelschap op, hing aan haar, en Anja wilde hem wat meer vertrouwen geven in zichzelf. Het was zo ontroerend hoe dat zich ontvouwde. Natuurlijk hebben alle kinderen die hier zitten een pijnlijke geschiedenis. Dus wat Anja met een kind uitwerkt geldt vaak ook voor de andere kinderen. Ze heeft vooral geprobeerd Riju (fictieve naam i.v.m. privacy) te laten ervaren dat het niet zijn schuld is dat zijn vader hem in de steek liet en dat hij evengoed zijn vader blijft. Het ontroerende was dat er 5 jongens omheen zaten die meehielpen met vertalen. Er was een hoofdtolk van 15 jaar maar iedereen ondersteunde het proces. Er gebeurt weinig achter gesloten deuren. Toen Anja Riju later tegenkwam vond ze hem blijer. Het had veel duidelijker een plek in de groep kinderen.

Ik hoop van harte dat we ons werk binnenkort voort kunnen zetten.
We hopen dat we gauw weer heen kunnen.

Anja Brasser